Upprisan
Uppstigningarmusterið í Lúxor er staðurinn þar sem undirbúningurinn fyrir dómsdag fer fram fyrir þá sem hafa gengið í gegnum skóla lífsins og útskrifast á jörðinni og áunnið sér rétt til að sitja til hægri handar Guðs. Uppstigningarhofið er hluti af athvarfinu í Lúxor sem Serafis Bey stjórnar. Nokkrum kílómetrum frá beininum (móttöku- og sendistöð kosmískra orkustrauma) er pýramídi sem virkar einnig á ljósvakasviðinu. Hér í loftsal pýramídans er konungsmálstofan þar sem vígsla ummyndunarinnar og upprisunnar á sér stað.
Eftir að ummyndunin er hafin er vígsluþeginn settur í óinnsiglaða steinkistu (sakrófag) í konungsstofunni. Hér gengst hann undir upphaf upprisunnar, sem gerir útþenslu ljóssins varanlega sem á sér stað við ummyndunina. Á þeim tíma er hulin mynd Krists „þroskuð“ í hinum fjórum lægri líkömum. Nú verður að setja hana í „festingarbað“ upprisulogans. Ummyndunin dregur því fram hið saumlausa klæði ljóssins – hinn ódauðlega sólarlíkama – sem upprisan og uppstigningin gera varanlegan.
Helgisiður upprisunnar
Þegar fullnumaráðið safnast saman í kringum steinkistuna, þar sem helgivald athvarfsins stendur í fararbroddi, kyrja þeir helgisiði upprisunnar sem hefst á þessa leið:
"Ó Sonur Guðs, það sem þú sáir lifnar ekki aftur nema það deyi ... Til eru himneskir líkamir og jarðneskir líkamir. En vegsemd hinna himnesku er eitt og hinna jarðnesku annað. Eitt er ljómi sólarinnar, annað ljómi tunglsins og enn annað ljómi stjarnanna því að stjarna ber af stjörnu í ljóma. Þannig er og um upprisu dauðra. Sáð er forgengilegu en upp rís óforgengilegt. Sáð er í vansæmd en upp rís í vegsemd. Sáð er í veikleika en upp rís í styrkleika. Sáð er jarðneskum líkama en upp rís andlegur líkami. Ef jarðneskur líkami er til, þá er og til andlegur líkami. Þannig er og ritað: „Hinn fyrsti maður, Adam, varð lifandi sál,“ hinn síðari Adam lífgandi andi."[1]
Niðurstaða helgisiðarins fylgir náið hluta textans úr 15. kafla fyrsta bréfs Páls postula til Korintumanna.
Krossfestingin
► Aðalgrein: Krossfestingin
Herbergið er síðan innsiglað og lærisveinninn skilinn eftir í grafhvelfingunni í þrjá daga, á þeim tíma deyr hann sjálfinu. Allir kraftar verða að vera afturkallaðir frá sjálfinu og frá meðvitundinni um sjálfshyggju aðskilin frá Guði. Sannarlega, hér er dauði tvíhyggjunnar. Því að ef hann vill fylgja Kristi í endurfæðingunni, þá verður hann að gera öll þau verk sem Jesús gerði fyrir uppstigningu sína, og hann verður að standast sömu prófraunirnar og Jesús stóðst.
Meðan hann er í gröfinni yfirgefur lærisveinninn land hinna lifandi; og með þeim mæli sem hann hefur fengið frá Guði, fyrir og meðan á umbreytingunni stendur, stígur hann niður á [myrkari hluta] geðheimasviðsins[2]og prédikar fyrir öndum sem þar eru haldnir í ánauð vegna þeirrar orku sem þeir hafa vanhæft og misnotað.
Þessi vígsla sýnir hæfni hins innvígða til að kalla fram ljós upprisunnar frá eigin Guðs nærveru – án aðstoðar annaðhvort uppstiginna eða óuppstiginna lífsstrauma – til að bera það sem kyndil frelsis inn í geðheimaríkið og síðan, eftir að hafa dvalið þar tvo heila daga, snýr hann aftur til Lúxor. Meðan hann er á geðheimasviðinu býður hann sjálfan sig sem lifandi fórn, sem dæmi um vald Krists sem þeir, hinir minnstu bræður Guðs, verða einn daginn að framkvæma. Þessi festing ljóss Krists á geðheimasviðinu er nauðsynlegt hlutverk þjóna Guðs sona; því án þessarar aðstoðar væri engin vonargeisli fyrir sálirnar sem týnast í náttmyrkri sinnar eigin missköpunar.
Upprisuloginn
Eftir að hafa prédikað fyrir þessum uppvöðsluseggjum, staðist fordæmingu þeirra og grimmilega ávirðingu þeirra um anda Krists, eftir að hafa snúið aftur til Konungsstofunnar og líkama síns í gröfinni, er lærisveinninn tilbúinn fyrir upprisuna að morgni þriðja dags. Á þessum tíma dregur hann upprisulogann, perlumóðurina sem inniheldur alla liti orsakalíkamans, í gegnum vitund sína og lægri starfstæki sín.
Loginn er í raun uppsafnaður kraftur hins helga elds í honum sem beint er í gegnum þrígreindan logann, sem er nú stækkaður í um það bil þriggja metra hæð og tveggja metra breidd. Hinum þrígreinda loga sem þyrlast er hraðað fyrir tilstuðlan lærisveinsins uns hann nær nákvæmri tíðni upprisulogans. Þegar hann þannig kallar fram og viðheldur eigin uppsöfnuðum krafti þrígreinda logans á þessum hámarkshraða, fær hann aukinn uppsafnaðan kraft upprisulogans sem er í brennidepli Konungsstofunnar. Fullur kraftur upprisulogans er síðan festur í allri verund hans og tilveru til að fullkomna upphækkun formsins og til að sigrast á síðasta óvininum, dauðanum.
Mettaður af perlugljáa rís lærisveinninn upp úr gröfinni klæddur flekklausum brúðarklæðum Krists. Hann heyrir sömu englakóra og sungu: „Kristur, Drottinn, er upprisinn í dag,“ og hann veit að hann hefur í innstu gerð sinni birt einingu guðdóms síns og sinn eigin hluta hins helga loga.
Tækifæri í kjölfar upprisunnar
Nú er hann kallaður til að eiga samneyti í fjörutíu daga og fjörutíu nætur við Krists-sjálf þeirra sem enn eru af holdi og blóði, sem leita til hans eftir ljósi og náðinni sem hann hefur hlotið. Hann hefur heimild til að miðla móttækilegum sálum opinberunum eins og þær sem Jesús gaf lærisveinunum og helgum konum á tímabilinu eftir upprisu hans.
Þetta er síðasta tækifæri fyrir vígsluþegann áður en hann stígur upp til himna að rótfesta í heimi formsins rafrænt mynstur guðlegrar nærveru sinnar. Þessi áþreifanlega nærvera ódauðlegs lífs mun veita óuppstignum bræðrum hans, sem feta í fótspor hans, gífurlega hvatningu og sigurvilja. Með því að vita að sá sem nýlega gekk á meðal þeirra hefur sigrað munu hjörtu þeirra glæðast nýjum vonarneista og þeir ákveða að þeir munu líka tygja sig til ferðar og gera hið sama. Skrásetningin um fjörutíu daga þjónustu hins innvígða við börn Guðs verður áfram æting í ljósvaka- og andlegum sviðum plánetunnar, og allir þeir sem feta þessa braut munu einn daginn setja sig inn í þær heimildir og vita þar með að markmiðið um algjöra endurfundi er yfirvofandi kostur.
Upprisa Jesú
Fyrstu heimildir Biblíunnar um notkun Jesú á loga upprisunnar til að endurreisa líf líkamans voru upprisa sonar ekkjunnar og dóttur Jaírusar. Í kjölfarið, með upprisu Lasarusar[3] og að lokum með sinni eigin upprisu sannaði Jesús um alla tíð yfirburði guðlegra vísinda yfir lögmálum dauða og hrörnunar.
Á þriggja daga upphafstímabilinu eftir krossfestingu sína dró Jesús upprisulogann inn í fjóra lægri líkama sína, þar sem hann örvaði virkni hins þrígreinda loga lífsins sem myndar kjarna hverrar frumu. Endurlífgun efnislíkama hans var möguleg með yfirgnæfandi útgeislun eilífs meðvitaðs, ódauðlegs anda hans sem yfirfærðist í umgjörð hans í gegnum knýjandi strauma upprisulogans.
Þegar líkami Jesú lá í gröfinni, stóðu englar Alfa og Ómega við höfuð og fætur hans. Jesús kom í dýrðarlíkama sínum og Krists-sjálfi. Hann stóð frammi fyrir líkama sínum. Hann bauð lífskraftinum að komast aftur inn í líkamann. Hann kallaði fram hinn þrígreinda loga til að tendra aftur líkamlega musterið og hefja hjartsláttinn á ný.
Lífsloganum, magnaður af heilögum anda og þjónandi englasveitum, var þannig blásið í efnisumgjörð hans. Helgisiðurinn um upprisuna, endurgerður í náttúruríkinu á hverju vori, var uppfylltur í Guðs syni fyrir hönd Mannssonarins á þessum fyrstu páskum.
Í fjörutíu daga tilskildu tímabili eftir upprisu sína leiðbeindi Jesús lærisveinum sínum um kosmísk lögmál. Á sama tíma, með því að halda uppi uppsöfnuðum krafti upprisulogans innra með veru sinni, tókst honum að festa vonina um upprisuna í fjórum lægri líkömum plánetunnar og í þróandi vitund mannkyns.
Gnóstískar kenningar
Upprisan er ómissandi þáttur í gnóstískri guðfræði. En eins og önnur gnóstísk viðhorf þróaðist hún eftir öðrum nótum en þróun rétttrúnaðarskoðunar frumkirkjunnar. Fyrir gnostíkum var upprisan ekki bara einstakur atburður þegar Jesús reis upp frá dauðum á páskadagsmorgni: hún varð stökkpallur til að skilja framrás þeirra eigin hjálpræðis.
Útgangspunkturinn í rannsókn á upprisunni í gnóstíkinni er skilningur á því sem þeir nefndu kallið. Þetta byggir á þeirri grundvallargnóstísku trú að ljósneisti, sem er í eðli sínu eins og Guð, sem við köllum hinn þrígreinda loga, búi innra með manninum og sálinni, sem er flækt í þessum heimi og ómeðvituð um guðlegt eðli sitt, verði að vakna af dvala eða drykkjuskap.
Þetta gnóstíska þema er einnig að finna í bréfi Nýja testamentisins til Efesusmanna eftir Pál postula,[4] þar sem hann ávarpar „heilaga sem eru í Efesus“ og „hina trúuðu í Kristi“ með orðunum: „Vakna þú sem sefur og rís upp frá dauðum og þá mun Kristur lýsa þér.“[5] eða „upprisa,“ sem sálin er kölluð til hafði tvíþætta merkingu fyrir gnóstíkana.
Í fyrsta lagi trúðu gnóstíkarnir að upprisa hafi átt sér stað við dauðann þegar sálin, losuð úr líkamanum, byrjar uppgönguna aftur til himnesks heimilis síns, klædd umbreyttum dýrðarlíkama. Þessi upprisa gæti aðeins átt sér stað ef þessi maður hefði gengið í heilagleika, í ljósi og verið að vefa brúðkaupsklæðið, hinum ódauðlega sólarlíkama.
Annað dæmi upprisunnar er um daglega endurfæðingu og endurnýjun, eins og þegar Páll skrifar til Kólossumanna: „Ljúgið ekki hvert að öðru því þið hafið afklæðst hinum gamla manni með gjörðum hans og íklæðst hinum nýja sem Guð er að skapa að nýju í sinni mynd til þess að þið fáið gjörþekkt hann.“[6]
Almennt séð deildu gnóstíkarnir ekki trú rétttrúnaðarmanna á upprisu holdsins vegna þess að þeir töldu að líkamanum væri fyrirbúið að farast. Þetta er kenning uppstignu meistaranna og hún er týnd kenning Jesú Krists. Gnóstíkarnir vísuðu kenningum bókstafstrúarmanna samtímans á bug. Þeir kenndu að það væri engin upprisa holdsins heldur aðeins sálarinnar, og til stuðnings þessari trú vitnuðu þeir í kenningu Páls um að „hold og blóð geti eigi erft Guðs ríki.“[7]
Kaflar úr gnóstískum ritningum benda á þann mikilvæga þátt upprisunnar sem vantar í rétttrúnaðarguðfræði: að það hafi verið reynsla sem átti að verða að veruleika hér og nú. Andstætt rétttrúnaðarskoðuninni — bæði fyrr og síðar — um upprisuna, takmarkaði gnóstíkin upprisuna ekki við einstakan atburð sem átti sér stað á páskadagsmorgun fyrir Jesú og myndi eiga sér stað á einhverjum framtíðardegi við enda veraldar fyrir alla trúaða í einu.
Fyrir gnóstískan er upprisan dýrðleg frelsun sálarinnar frá gleymsku og fáfræði til sjálfsþekkingar í Guði. Það er endurlífgun hins guðlega neista ljóss, eða anda, innra með manninum, þar sem þessi andi getur aukist og eykst. Það er upphaf andlegrar sjálfsbreytingar og sjálfsupphafningar.
Upprisa ykkar
Þú getur undirgengist upphaf upprisunnar án þess að þurfa að fara í gegnum ferlið sem kallast dauði. Það eru innvígðir sem ganga um þessa jörð í upprisnu ástandi, eftir að hafa farið í gegnum vígslu upprisunnar. Þetta er forvígsla uppstigningarinnar þar sem þú gengur um jörðina í efnislíkama en berð loga upprisunnar, þyrilvafning perlumóðurljómans þar sem þú kastar frá þér regnbogageisla Guðs.
Eins og Jesús verðum við að sanna varanleika hér og nú í þessu musteri. Það þjónar engum tilgangi fyrir okkur að vera óvaranleg á himnum. Við verðum að sýna varanlegt ljós Krists hér á jörðu. Það er tilgangurinn með upprisunni. Þess vegna reisti hann upp efnislíkamann. Hann hefði getað skilið þennan líkama eftir í gröfinni og snúið aftur sem andi, en hann vildi að þeir sæju naglaförin í höndum hans og fótum. Hann vildi að þeir vissu að hið Líkamsmusteri, móðurgyðjan, efnislíkaminn, var endurreist.
Þetta verðum við að sanna eftir bestu getu, hér og nú. Á meðan við erum á lífi verðum við að ákveða að vera þessi upprisa og það líf þar sem við stöndum – ekki deyjandi, heldur lifa lífi Krists.
Upprisan er andleg vakning sem hefur framrás sameiningarinnar við Guð. Það er knýjandi eldmóður. Það er þegar loginn í hjarta þínu hefur verið tendraður að svo miklu leyti að þú ert ekki lengur sáttur við að samsama þig við óvaranleikann. Það gerist þegar sál ykkar ákveður að markmið hennar sé guðleg sameining og setur það markmið framar öðru. Þegar þið hafið upplifað upprisuna hefur þú bæði sýn á það sem er fáanlegt og skuldbinding til að hlotnast það.
Þér er ætlað að ganga í gegnum upprisuna og uppstingningua í þessu lífi. Upprisa þín er vakning þín fyrir sjálfsmynd þinni sem sonur Guðs. Uppstigning þín er síðasta sameining þín við Guð. Sérhver dulræn reynsla er undirbúningur fyrir þá fullkomnu sameiningu, sem getur átt sér stað annaðhvort fyrir eða eftir dauðann þegar þú hefur jafnað nægilegt mikið af karma þínu.
Sjá einnig
Til frekari upplýsinga
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Masters and the Spiritual Path, 2. kafli.
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Path of the Universal Christ, 3. kafli.
Fyrirlestur Elizabeth Clare Prophet, 14. apríl 1987, „Christ’s Resurrection in You“. Fáanlegur frá Ascended Master Library.
Heimildir
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Masters and the Spiritual Path, bls. 87–88, 89
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Path of the Universal Christ, bls. 207–08, 210.
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Path to Immortality, bls. 241–43, 244–46.
Elizabeth Clare Prophet with Erin L. Prophet, Reincarnation: The Missing Link in Christianity, bls. 170–71, 316.
Fyrirlestur Elizabeth Clare Prophet, 14. apríl 1987.
- ↑ 1. Kor 15:36, 40-45.
- ↑ Þetta svið geðheimsins hefur verið kallað „hreinsunareldurinn".
- ↑ Lúkas 7:12–16; 8:49–56; Jóhannes 11:1–44.
- ↑ Sumir gnóstíkar dáðu Pál sem gnóstíka sem Jesús Kristur vígði. Þeir kenndu að það væri Páll sem hefði afhent þeim launkenningar og innri leyndardóma sem hann hafði lært af Jesú.
- ↑ Efesus 5:14.
- ↑ Kól 3:9, 10.
- ↑ 1. Kor 15:50.