Atlantis/is

Atlantis eftir Auriel Bessemer

Eyjaálfan sem var til þar sem Atlantshafið er núna og sem sökk í hamförum (Nóaflóðið) fyrir um það bil 11.600 árum samkvæmt útreikningum James Churchward. Platón lýsti ljóslega þessu meginlandi; sjáandinn Edgar Cayce lýsti því í lestrum sínum; sviðsmyndir byggðar á endurminningum eftur Taylor Caldwell úr „Romance of Atlantis“; Otto Muck kannaði og fann vísindalegar vísbendingar fyrir nákvæmri tímasetningu eyðingar meginlandsins (af völdum smástirnis sem steyptist inn í Bermúdaþríhyrninginn með krafti 30.000 vetnissprengja) klukkan 20:00. 5. júní 8498 f.Kr.!

Frásagnir af Atlantis

Í samræðum Timaeus og Critias segir Platón frá því að á „eyjunni Atlantis hafi verið mikið og dásamlegt heimsveldi“ sem stjórnaði Afríku allt til Egyptalands og Ítalíu í Evrópu og „öðrum heimshlutum“ (talið vera tilvísun í Ameríku, sérstaklega Mið-Ameríku, Perú og Mississippi-dal). Því hefur verið haldið fram að Atlantis og litlar eyjar í austri og vestri mynduðu samfellda landbrú frá Ameríku til Evrópu og Afríku.

Saga Atlantis eftir W. Scott-Elliot sem með skyggnigáfu sinni greinir frá siðmenningu í Atlantshafi. Bók Scott-Elliot er samantekt á uppgötvunum fjölda nemenda sem, samkvæmt guðspekingnum A. P. Sinnett, fengu „aðgang að kortum og öðrum gögnum ... frá viðkomandi framandi tímabilum“ til að stuðla að velgengni starfa þeirra. Þessi kort, segir hann, hafi aðrir kynþættir varðveitt efnislega en þeir sem búsettir eru í Evrópu. Þeir hafa væntanlega verið fullnumer sem kenndu guðspekinemum þó að Sinnett tilgreini það ekki.

Scott-Elliot skrifar að álfan hafi eyðst í áföngum, þar sem hamfarir urðu fyrir 800.000, 200.000 og 80.000 árum síðan uns síðustu leifar Atlantis sem var meginlandseyjan Poseidonis, staðsett nálægt Azoreyjum, sukku árið 9564 f lítill>.Kr. í stórslysi sem vísað er til í mörgum fornum ritum, þar á meðal Platóns.

Gullöld á Atlantis undir stjórn Jesú

Hinir uppstignu meistarar hafa opinberað að Jesús hafi ríkt sem keisari og æðsti prestur yfir gullaldarmenningu á Atlantis sem stóð í tvö þúsund ár, frá 34.550 f.Kr. til 32.550 f.Kr. Þessi tími var sautján þúsund árum á undan okkar eigin og var undir krabbamerkinu. Jesús fæddist árið 33.050 f.Kr. og ríkti frá 33.000 f.Kr. eftir að gullöldin hafði verið í gangi í yfir 1.500 ár. Félagi hans var tvíburalogi hans sem við þekkjum sem uppstigna kveneistarann Mögdu. Þau ríktu vegna þess að þau voru æðstu fulltrúar Guðs í endurholdgun í þeirri siðmenningu. Allt fólk þessarar siðmenningar þekkti og fylgdi vilja Guðs. Jesús og Magda þurftu ekki að setja neinar reglur á fólkið vegna þess að það var samstillt guðlegri uppsprettu sinni.

Hins vegar, eftir að Jesús hafði ríkt í 450 ár, sáðu fræjum spillingarinnar af einum sem hét Xenos, sem var aðalráðgjafi keisarans. Að lokum sannfærði Xenos fólkið um að gera uppreisn gegn stjórnvöldum (persónugerð í Jesú) vegna þess að ríkisstjórnin var að sögn ekki að styðja þá. Xenos tók við sem leiðtogi ríkisstjórnarinnar. Jesús Kristur, Magda og tvær milljónir dyggra þegna (20 prósent fólksins) fóru til landsins sem síðar átti að verða Suern—Indland þar á meðal Arabíu. Helmingur þeirra reis upp í þann tíma; hinn helmingurinn hefur haldið áfram að þróast á jörðinni þar til í dag.

Á Atlantis fór hin einu sinni gullaldarmenning smám saman niður í villimennsku þegar fólkið, ómerkjanlegt fyrir sjálft sig, varð þétt og ónæmt fyrir lífinu. Rán og stjórnleysi ríkti að því marki að jafnvel Xenos missti stjórnina. Með tímanum hurfu borgirnar og molnuðu. Barbarismi ríkti á Atlantis frá 30.000 B.C. til 16.000 B.C., þegar hin mikla siðmenning Poseid varð til.

Kort eftir W. Scott-Elliot’s af Atlantis frá 80,000 f.Kr. uns það sökk að fullu

Síðustu ár Atlantis

Um 15.000 B.C., Jesús sneri aftur sem höfðingi, Rai, Atlantis. Eins og Phylos the Tibetan lýsti í bók sinni A Dweller on Two Planets birtist þessi mikli Rai í hofi höfuðborgarinnar, Caiphul, og varð til þess að Maxin spratt upp þar. Eldur Incal. Þessi ófóðraði logi brann á altari musterisins í fimm þúsund ár. Rai of the Maxin Light ríkti í 434 daga. Hann endurskoðaði lögin og útvegaði lagareglur sem stjórnuðu Atlantis í þúsundir ára fram í tímann.

Eftir langa gullöld var siðmenning Atlantis spillt af falsprestum, þar til "Guð sá að illska mannsins var mikil á jörðinni og að sérhver ímyndun hjarta hans var aðeins illt stöðugt." Síðustu leifar Atlantis féllu í hamförunum miklu sem skráð er í Biblíunni sem Nóaflóðið.

Til frekari upplýsinga

H. P. Blavatsky, The Secret Doctrine (London: Theosophical Publishing Co., 1888), II. bindi, sjá atriðaskrá um margar tilvísanir og lýsingar af Atlantis.

Edgar Cayce, Atlantis (Virginia Beach: A.R.E. Press, 2014).

W. Scott-Elliot, Munnmælagsögur af Atlantis og hið tínda meginland Lemúríu (Wheaton: Theosophical Publishing House [Quest Books], 1925, 1990), bls. 3–89.

Phylos the Tibetan, A Dweller on Two Planets (Borden, 1952).

James Churchward, The Lost Continent of Mu (1931; reprint, New York: Paperback Library Edition, 1968), bls. 226.

Otto Muck, The Secret of Atlantis (New York: Pocket Books, 1979).

Ignatius Donnelly, Atlantis: The Antediluvian World (New York: Dover Publications, 1976), bls. 11, 23, 173, 473.

Fyrirlestrar um Atlantis fluttir af Elizabeth Clare Prophet, byggðir á kenningum hinna uppstignu meistara og á ritinu A Dweller on Two Planets, eftir Phylos Tíbetan, eru fáanleg á www.AscendedMasterLibrary. org.

Heimildir

Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, Saint Germain On Alchemy: Formulas for Self-Transformation.

Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, Lords of the Seven Rays.

Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Masters and Their Retreats.