Upprisan
Uppstigningarmusterið í Lúxor er staðurinn þar sem undirbúningurinn fyrir dómsdag fer fram fyrir þá sem hafa gengið í gegnum og útskrifast úr skóla lífsins á jörðinni og áunnið sér rétt til að sitja til hægri handar Guðs. Uppstigningarhofið er hluti af athvarfinu í Lúxor sem Serafis Bey stjórnar. Nokkrum kílómetrum frá beininum (móttöku- og sendistöð kosmískrar orku) er pýramídi sem virkar einnig á ljósvakasviðinu. Hér í loftsal pýramídans er konungsmálstofan þar sem vígsla ummyndunarinnar og upprisunnar eiga sér stað.
Eftir að ummyndunin er hafin er vígsluþeginn settur í óinnsiglaða steinkistu (sakrófag) í konungsstofunni. Hér gengst hann undir upphaf upprisunnar, sem gerir útþenslu ljóssins varanlega sem á sér stað við ummyndunina. Á þeim tíma er hulin mynd Krists „þróuð“ í hinum fjórum lægri líkömum. Nú verður að setja hana í „festingarbað“ flame of the resurrection|upprisulogans. Ummyndunin dregur því fram hið saumlausa klæði ljóssins – hinn ódauðlega sólarlíkama – sem upprisan og uppstigningin gera varanlegan.
Helgisiður upprisunnar
Þegar fullnumaráðið safnast saman í kringum steinkistuna, þar sem helgivald athvarfsins stendur í fararbroddi, kyrja þeir helgisiði upprisunnar sem hefst á þessa leið:
"Ó Sonur Guðs, það sem þú sáir lifnar ekki aftur nema það deyi ... Til eru himneskir líkamir og jarðneskir líkamir. En vegsemd hinna himnesku er eitt og hinna jarðnesku annað. Eitt er ljómi sólarinnar, annað ljómi tunglsins og enn annað ljómi stjarnanna því að stjarna ber af stjörnu í ljóma. Þannig er og um upprisu dauðra. Sáð er forgengilegu en upp rís óforgengilegt. Sáð er í vansæmd en upp rís í vegsemd. Sáð er í veikleika en upp rís í styrkleika. Sáð er jarðneskum líkama en upp rís andlegur líkami. Ef jarðneskur líkami er til, þá er og til andlegur líkami. Þannig er og ritað: „Hinn fyrsti maður, Adam, varð lifandi sál,“ hinn síðari Adam lífgandi andi."[1]
Niðurstaða helgisiðsins fylgir náið textanum sem eftir er úr 15. kafla fyrsta bréfs Páls til Korintumanna.
Krossfestingin
► Aðalgrein: Krossfestingin
Herbergið er síðan innsiglað og lærisveinninn skilinn eftir í grafhvelfingunni í þrjá daga, á þeim tíma deyr hann sjálfinu. Allir kraftar verða að vera afturkallaðir frá sjálfinu og frá meðvitundinni um sjálfshyggju aðskilin frá Guði. Sannarlega, hér er dauði tvíhyggjunnar. Því að ef hann vill fylgja Kristi í endurfæðingunni, þá verður hann að gera öll þau verk sem Jesús gerði fyrir uppstigningu sína, og hann verður að standast sömu prófraunirnar og Jesús stóðst.
Meðan hann er í gröfinni yfirgefur lærisveinninn land hinna lifandi; og með þeim mæli sem hann hefur fengið frá Guði, fyrir og meðan á umbreytingunni stendur, stígur hann niður í geðheimasviðið[2]og prédikar fyrir öndum sem þar eru haldnir í ánauð vegna þeirrar orku sem þeir hafa vanhæft og misnotað.
Þessi vígsla sýnir hæfni hins innvígða til að kalla fram ljós upprisunnar frá eigin Guðs nærveru – án aðstoðar annaðhvort uppstiginna eða óuppstiginna lífsstrauma – til að bera það sem kyndil frelsis inn í geðheimaríkið og síðan, eftir að hafa dvalið þar tvo heila daga, snýr hann aftur til Lúxor. Meðan hann er í geðheimasviðinu býður hann sjálfan sig sem lifandi fórn, sem dæmi um vald Krists sem þeir, hinir minnstu bræður Guðs, verða einn daginn að framkvæma. Þessi festing ljóss Krists á geðheimasviðinu er nauðsynlegt hlutverk þjóna Guðs sona; því án þessarar aðstoðar væri engin vonargeisli fyrir sálirnar sem týndust í náttmyrkri sinnar eigin missköpunar.
Upprisuloginn
Eftir að hafa prédikað fyrir þessum uppvöðsluseggjum, staðist fordæmingu þeirra og grimmilega ávirðingu þeirra um anda Krists, eftir að hafa snúið aftur til konungsstofunnar og líkama síns í gröfinni, er lærisveinninn tilbúinn fyrir upprisuna að morgni þriðja dags. Á þessum tíma dregur hann upprisulogann, perlumóðurina sem inniheldur alla liti orsakalíkamans, í gegnum vitund sína og lægri starfstæki sín.
Loginn er í raun uppsafnaður kraftur hins heilaga elds í honum sem beint er í gegnum þrígreindan logann, sem er nú stækkaður í um það bil þriggja metra hæð og tveggja metra breidd. Hinum þrígreinda loga sem þyrlast er hraðað fyrir tilstuðlan lærisveinsins í nákvæma tíðni upprisulogans. Þegar hann þannig kallar fram og viðheldur eigin uppsöfnuðum krafti þrígreinda logans á þessum hámarkshraða, fær hann aukinn uppsafnaðan kraft upprisulogans sem er í brennidepli konungsstofunnar. Fullur kraftur upprisulogans er síðan rótfestur í allri verund hans og tilveru til að fullkomna upphækkun formsins og til að sigrast á síðasta óvininum, dauðanum.
Mettaður af perlugljáa rís lærisveinninn upp úr gröfinni klæddur flekklausum brúðarklæðum Krists. Hann heyrir sömu englakóra og sungu: „Kristur, Drottinn, er upprisinn í dag,“ og hann veit að hann hefur í innstu gerð sinni birt einingu guðdóms síns og eigin hluta hins helga loga.
Tækifæri í kjölfar upprisunnar
Nú er hann kallaður til að eiga samskipti í fjörutíu daga og fjörutíu nætur við Krists-sjálf þeirra sem enn eru í holdi og blóði, sem leita til hans eftir ljósi og náðinni sem hann hefur hlotið. Hann hefur heimild til að miðla móttækilegum sálum opinberunum eins og þær sem Jesús gaf lærisveinunum og helgum konum á tímabilinu eftir upprisu hans.
Þetta er síðasta tækifæri fyrir vígsluþegann áður en hann stígur upp til himna að rótfesta í heimi formsins rafrænt mynstur guðlegrar nærveru sinnar. Þessi áþreifanlega nærvera ódauðlegs lífs mun veita óuppstignum bræðrum hans, sem feta í fótspor hans, gífurlega hvöt og sigurvilja. Með því að vita að sá sem nýlega gekk á meðal þeirra hefur sigrað mun hjörtu þeirra og þeir glæðast nýjum vonarneist og þeir ákveða að þeir munu líka tygja sig til ferðar og gera hið sama. Skrásetningin um fjörutíu daga þjónustu hins innvígða við börn Guðs verður áfram æting í ljósvaka- og andlegum sviðum plánetunnar, og allir þeir sem feta þessa braut munu einn daginn setja sig inn í þær heimildir og vita þar með að markmiðið um algjöra endurfundi er yfirgnæfandi kostur.
Upprisa Jesú
Fyrstu heimildir Biblíunnar um notkun Jesú á loga upprisunnar til að endurreisa líf líkamans voru upprisa sonar ekkjunnar og dóttur Jaírusar. Í kjölfarið, með upprisu Lasarusar[3] og að lokum með sinni eigin upprisu sannaði Jesús um alla tíð yfirburði guðlegra vísinda yfir lögmálum dauða og hrörnunar.
Á þriggja daga upphafstímabilinu eftir krossfestingu sína dró Jesús upprisulogann inn í fjóra lægri líkama sína, þar sem hann örvaði virkni hins þrígreinda loga lífsins sem myndar kjarna hverrar frumu. Endurlífgun efnislíkama hans var möguleg með yfirgnæfandi útgeislun eilífs meðvitaðs, ódauðlegs anda hans, sem yfirfærðist í umgjörð hans í gegnum knýjandi strauma upprisulogans.
Þegar líkami Jesú lá í gröfinni, stóðu englar Alfa og Ómega við höfuð og fætur hans. Jesús kom í dýrðarlíkama sínum og Krists-sjálfi. Hann stóð frammi fyrir líkama sínum. Hann bauð lífskraftinum að komast aftur inn í líkamann. Hann kallaði fram hinn þrígreinda loga til að tendra aftur líkamlega musterið og hefja hjartsláttinn aftur.
Lífsloganum, magnaður af heilögum anda og þjónandi englasveitum, var þannig blásið í efnisumgjörð hans. Helgisiðurinn um upprisuna, endurgerður í náttúruríkinu á hverju vori, var uppfylltur í Guðs syni fyrir hönd Mannssonarins á þessum fyrstu páskum.
Í fjörutíu daga tilskilið tímabil eftir upprisu sína leiðbeindi Jesús lærisveinum sínum um kosmísk lögmál. Á sama tíma, með því að halda uppi uppsöfnuðum krafti upprisulogans innra með veru sinni, tókst honum að festa vonina um upprisuna í fjórum lægri líkömum plánetunnar og í þróandi vitund mannkyns.
Gnóstískar kenningar
Upprisan er ómissandi þáttur í gnóstískri guðfræði. En eins og önnur gnostísk viðhorf þróaðist hún eftir öðrum nótum en þróun rétttrúnaðarskoðunar frumkirkjunnar. Fyrir gnostíkum var upprisan ekki bara einstakur atburður þegar Jesús reis upp frá dauðum á páskadagsmorgni: hún varð stökkpallur til að skilja framrás þeirra eigin persónulegu hjálpræðis.
Útgangspunkturinn í rannsókn á upprisunni í gnóstíkinni er skilningur á því sem þeir nefndu kallið. Þetta byggir á þeirri grundvallargnóstísku trú að ljósneisti, sem er í eðli sínu eins og Guð, sem við köllum hinn þrígreinda loga, búi innra með manninum og sálin, sem er flækt í þessum heimi og ómeðvituð um guðlegt eðli sitt, verði að vakna af dvala eða drykkjuskap.
Þetta gnóstíska þema er einnig að finna í bréfi Nýja testamentisins til Efesusmanna eftir Pál postula,[4] þar sem hann ávarpar „heilaga sem eru í Efesus“ og „hina trúuðu í Kristi“ með orðunum: „Vakna þú sem sefur og rís upp frá dauðum og þá mun Kristur lýsa þér.“[5] eða „upprisa,“ sem sálin er kölluð til hafði tvíþætta merkingu fyrir gnóstíkana.
Í fyrsta lagi trúðu gnóstíkarnir að upprisa hafi átt sér stað við dauðann þegar sálin, losuð úr líkamanum, byrjar uppgönguna aftur til himnesks heimilis síns, klædd umbreyttum dýrðarlíkama. Þessi upprisa gæti aðeins átt sér stað ef þessi maður hefði gengið í heilagleika, í ljósi og verið að vefa brúðkaupsklæðið, hinum ódauðlega sólarlíkama.
Annað dæmi upprisunnar er um daglega endurfæðingu og endurnýjun, eins og þegar Páll skrifar til Kólossumanna: „Ljúgið ekki hvert að öðru því þið hafið afklæðst hinum gamla manni með gjörðum hans og íklæðst hinum nýja sem Guð er að skapa að nýju í sinni mynd til þess að þið fáið gjörþekkt hann.“[6]
Generally speaking, the Gnostics did not share the orthodox belief in the resurrection of the flesh because they believed that the body is destined to perish. This is the teaching of the ascended masters and it is the lost teaching of Jesus Christ. The Gnostics refuted the literalists of their day. They taught there is no resurrection of the flesh but only of the soul, and in support of this belief they cited Paul’s teaching that “flesh and blood cannot inherit the kingdom of God.”[7]
Passages from Gnostic scriptures point to the all-important aspect of the resurrection missing from orthodox theology: that it was an experience to be realized in the here and now. Contrary to the orthodox view—then and now—of the resurrection, the Gnostics did not limit the resurrection to a one-time event that took place on Easter morning to Jesus and would occur at some future date at the end of the world for all believers all at once.
For the Gnostic, the resurrection is the glorious liberation of the soul from a state of forgetfulness and ignorance to self-knowledge in God. It is the resuscitation of the divine spark of light, or spirit, within man, whereby that spirit can and does increase. It is the initiation of spiritual self-transformation and self-transcendence.
Upprisa ykkar
You can receive the initiation of the resurrection without having to go through the process called death. There are initiates who walk this earth in the resurrected state, having passed through the initiation of the resurrection. This is a pre-ascension initiation in which you walk the earth in a physical body yet bear the flame of the resurrection, the spiral of mother-of-pearl radiance whereby you emit the rainbow rays of God.
Like Jesus, we must prove indestructibility here and now within this temple. It serves no purpose for us to be indestructible in heaven. We must show the indestructibility of the light of the Christ here on earth. That is the point of the resurrection. That is why he raised up the physical body. He could have left that body in the tomb and returned as a spirit, but he wanted them to see the nail prints in his hands and feet. He wanted them to know that the physical temple, the Mother, the Matter body, was restored.
We must prove this to the very best of our ability, here and now. While we have life, we must determine to be that resurrection and that life where we stand—not dying, but living the life of the Christ.
The resurrection is a spiritual awakening that begins the process of union with God. It is an infiring and an impelling. It is when the flame in your heart has been fanned to such an extent that you are no longer comfortable identifying with impermanent things. It happens when your soul decides that her goal is divine union and places that goal before any other. When you have experienced the resurrection, you have both the vision of what is attainable and the commitment to achieve it.
You are meant to accomplish your own resurrection and ascension in this life. Your resurrection is your awakening to your identity as a Son of God. Your ascension is your final union with God. Each mystical experience is a preparation for that ultimate union, which can occur either before or after death when you have balanced a sufficient amount of your karma.
Sjá einnig
Til frekari upplýsinga
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Masters and the Spiritual Path, 2. kafli.
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Path of the Universal Christ, 3. kafli.
Fyrirlestur Elizabeth Clare Prophet, 14. apríl 1987, „Upprisa Krists í þér“. Fáanlegt frá Ascended Master Library.
Heimildir
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Masters and the Spiritual Path, bls. 87–88, 89
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Path of the Universal Christ, bls. 207–08, 210.
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Path to Immortality, bls. 241–43, 244–46.
Elizabeth Clare Prophet with Erin L. Prophet, Reincarnation: The Missing Link in Christianity, bls. 170–71, 316.
Fyrirlestur Elizabeth Clare Prophet, 14. apríl 1987.
- ↑ 1. Kor 15:36, 40-45.
- ↑ Þetta svið geðheimsins hefur verið kallað „hreinsunareldurinn".
- ↑ Lúkas 7:12–16; 8:49–56; Jóhannes 11:1–44.
- ↑ Sumir gnóstíkar dáðu Pál sem gnóstíka sem Jesús Kristur vígði. Þeir kenndu að það væri Páll sem hefði afhent þeim launkenningar og innri leyndardóma sem hann hafði lært af Jesú.
- ↑ Efesus 5:14.
- ↑ Kól 3:9, 10.
- ↑ I Cor. 15:50.