Gullöld fyrstu þriggja rótarkynþáttanna
Fyrstu þrjár rótarkynstofnarnir voru lífsbylgjur sem komu fram sem anda-neistar frá Hinni miklu meginsól og sálir þeirra stigu niður í form í þeim tilgangi að öðlast sjálfs-færni í tíma og rúmi þar sem þeim var ætlað að birta í þéttari sviðum hina flekklausu ímynd raun-ímyndarinnar sem var læst inni í verund þeirra af hinum almáttuga Logosi. Á þremur gullöldum lifðu þessar lífsbylgjur í hreinleika og sakleysi — sakleysi í meinleysi sínu gagnvart eigingjörnum hvötum, tvíhyggju og holdlegum löngunum, lausar við gervivitundina og orkuhulu hennar.
Þróun lífsins í móðurlandinu (Lemúríu) og nýlendum hennar táknaði upphaflega framvindu andans inn í efnið á þessari plánetu. Hinir fyrstu rótarkynþættirnir luku hringrásum guðlegrar forsjónar sinnar á ekki einni heldur nokkrum gullöldum sem náðu hámarki sínu fyrir fall mannsins. Karllægi geislinn (niðurstígandi vafningarnir í andanum) raungerðist í gegnum kvenlæga geislann (niðurstígandi vafningana í efninu) í formheiminum.
Kynþættirnir og geislarnir
Þegar aðilar fyrstu rótarkynstofnsins luku einstaklingsþróun sinni og hófu uppstigningu, tóku þeir sér stöður í helgivaldinu til að styrkja uppsafnaðan kraftinn að neðan sem og í sköpunaráætluninni að ofan. Athvörfum og sendi- og móttökustöðvum (beinum) hins Stóra hvíta Bræðralags var smám saman komið á fót þegar aðilar fyrsta rótarkynstofnsins risu upp til að fylla stöðurnar sem nauðsynlegar voru fyrir sívaxandi og yfirgripsmikla segulmögnun ljóss á plánetunni.
Á frumdögum fyrstu rótarkynþáttarins var Royal Teton athvarfið opnað sem dvalarstaður manúsins og miðstöð hinna sjö ástkæru erkiengla og samfellu þeirra, kvenerkienglanna, sem höfðu einnig jarðtengt loga sína um gjörvalla plánetuna.
Kraftsvið elóhímanna voru einnig ósnortin eins og orkustöðvar jarðarinnar, sem var þá gegnsær kristall sem endurspeglaði geislana sjö sem eftirmynd af orsakarlíkamanum. Geislar Alfa og Ómega á Norður- og Suðurpólnum héldu jörðinni í fullkomnu jafnvægi.
Hinir sjö rótarkynþættir sem fyrirbúið er að taki bólfestu í holdinu á þessari plánetu koma fram í röð geislanna sjö. Þannig lagði fyrsta rótarkynþátturinn grunninn að lögmálinu, vilja Guðs og hinni fullkomnu guðlegu ráðagerð fyrir alla sem áttu eftir að fylgja í kjölfarið.
Eftir að fyrsti rótarkynþátturinn lauk guðlegri áætlun sinni og steig aftur upp í hjarta Guðs kom annar rótarkynþátturinn fram á sama hátt og hinn fyrsti, sem byggði á því mynstri sem þegar hafði verið komið á. Aðilar þessa rótarkynþáttar uppfylltu guðlega uppljómun annars geislans og bættu við mynstrið því sem þeir höfðu verið þjálfaðir til að endurspegla og útmála í hið gula hvolf hins mikla orsakalíkama Guðs. Þriðja rótarkynið kom þá fram, uppfyllti guðlegan kærleika þriðja kynþáttarins og sneri aftur til hjarta Guðs. Þannig var hinni þríþættu logavirkni lokið.
Fjarvera illskunnar
Algjör fjarvera hins illa á þessum gullöldum minnkaði ekki fjölbreytnina og kryddið í tilveruna! Þvert á móti voru athafnir og sköpunartækifæri þessara þróunar aukin vegna óendanlegrar fjölbreytni og litbrigða sannleikans og ótakmarkaðrar grósku í vísindalegum uppgötvunum og listrænni tjáningu sem felst í hinni raunsönnu ímynd sem allir höfðu beinan aðgang að. Áskoranirnar samfara vígslum innan alheimsskipanar helgiveldisins beindu milljónum manna á þroskabrautinni hamingjusamlega upp þróunarstigann til síaukinnar sjálfs-færni, hvert skref afhjúpaði nýja heima til að sigra. Þegar Guð skapaði manninn og alheiminn tók hann ekki illskuna með sem áríðandi hluta ráðagerðarinnar sem nauðsynlegan bakgrunn fyrir hið góða.
Undir handleiðslu kosmískra vera og manúa kynþátta sinna endurspegluðu þessar siðmenningar hæstu menningarlegu og vísindalegu staðla sem viðhafðir voru í Ferningsborginni. Gleðin sem eykst með einstaklingsbundinni sjálfs-stjórn, frelsið sem fylgir yfirráðum yfir höfuðskepnunum sem leiddi af agaþjálfun í meðhöndlun lögmála Guðs — þessa eiginleika meðtóku allir sem nauðsynlega þætti forsjónar þeirra í alheimslegu tilliti.
Hugprúðar sálir í hugprúðum nýjum heimi [sbr. Brave New World eftir Aldous Huxley] sáu upphaf sitt og endi, uppruna sinn og endalok, vera birtingarmynd Alheims-Krists. Þannig kepptust þær við að magna ljós hins eilífa Krists á hverjum degi í gegnum alla dvöl sína í víddum efnisins; þær skildu merkingu „prófraunar á hugprýði þeirra“ og voru tilbúnar að sanna færni sína í listum og vísindum, sem vottaði handbrögð Guðs. Þær vissu að þannig myndu þær öðlast rétt til að víkka út drottnun sína yfir andaheiminum, að lokum öðlast ódauðlegt frelsi sitt og halda áfram til æðri heima í endalausum tækifærum í mörgum vistarverum föðurins.
Þessir jarðarbúar misstu aldrei sjónar á sýn sinni á veruleikanum. Þeir sáu Krist hver í öðrum og elskuðu alla sem þeir deildu markmiði sínu með um að verða meira af Guði. Þeir elskuðu manninn fyrir eðlislægt gildi hans og einstaka hönnun lífsstraums hans, jafnvel áður en hugmyndin um Guð þroskaðist.
Þessar þrjár gullaldir voru til fyrir fall mannsins, sem er lýst er með líkingarsögu í frásögninni af Adam og Evu í fyrstu Mósebók. Áður en hann steig niður í vitundarástand tvíhyggjunnar og urðu áskynja um synd og aðskilnaði frá uppruna sínum, var athygli mannsins og þar með máttur hans Guðs-miðaður: líf hans var líf í Guði og með skynsamlegri notkun frjáls vilja helgaði hann sér kraft Guðs með því að lækka forniðin sem gerð voru á himnum niður í forsniðin sem gerð voru á jörðu. Sáttmálarnir milli Guðs og manns höfðu ekki verið rofnir; þess vegna, þegar maðurinn fól allt sitt Guði, fól Guð allt sitt honum. Sannarlega var þetta hið fullkomna jafnvægi milli stórheimsins (makrókosmos) og smáheimsins (míkrókosmos): sem að ofan, svo að neðan.
Fjölskyldan á gullöld
Fjölskyldan, sem felur í sér þrenningu föður, sonar og heilags anda, er grunneining hins guðdómlega samfélags. Á fyrstu gullöldum var andi Guðs hafður í brennidepli föðurins, valds hans og faðernis yfir öllu. Móðirin, sem bústýra og ráðskona, var í brennidepli heilags anda og niðurstigningu hans í efnið, sem tendraði upp himneska krafta AUM. Eva, móðir alls sem lifir, var sköpuð til að vera fullkomin birtingarmynd guðsmóðurhlutverks Guðs.
Í gegnum kærleiksríka sameiningu loga Guðs föður og móður mynduðust líkamsmusteri niðurstígandi sálna og Krists-loginn nærðist í sonum og dætrum Guðs. Þessi þrenning trúar (faðir), vonar (sonur) og kærleika (heilagur andi) sem byrjar heima er grunnurinn að öllu sem byggt er upp í hugsjónasamfélaginu og í hverri gullöld, þar sem lífið er gleðileg þróun Guðs-logans í hjarta hvers anda-neista, hver logi eins og vafningur sem rís og bylgjast til að blandast við ljúfa leyndardóma lífsins.
Stjórnvöld í hugsjónarsamfélagi
Stjórnvöld og menntun í hugsjónarsamfélagi eru áhöld til að þróa hið einstaklingsbundna vaxtarmegn mannsins í sátt við alla sem eiga hlutdeild í samfélaginu. Allar stofnanir, opinberar og einkaaðilar leggja áherslu á einingu lífsins í gegnum þríeina þætti trúar, vonar og kærleika sem ná yfir kraft, visku og kærleika Guðs. Hér eru þrenningin í verki og viðleitni til ágætis alls hvatningarkrafts.
Leiðtogar hugsjónasamfélagsins eru prestar-konungar-vísindamenn; því engin aðskilnaður er á milli stjórnvalda, vísinda og trúarbragða, sem eru talin birtingarmynd hins þrígreinds loga valds, visku og kærleika. Valdastöður í musterum og í stjórnsýslu-, mennta- og vísindastofnunum eru veittar þeim vígsluhöfum sem hafa náð ákveðnum stigum sjálfs-færni og eru þar með hæfir til að stjórna og taka ákvarðanir fyrir hönd þeirra sem enn ganga í gegnum prófraunir og vígslur sem allir verða að lokum að standast til að öðlast ódauðleika sinn.
Sá sem lengst er kominn innan siðmenningar gullaldar og hefur náð tökum á þessum þremur greinum alheimslögmálsins verður stjórnvald plánetunnar undir stjórn uppstiginna meistara og alheimsvera sem hafa umsjón með plánetunni á innri stigum. Hann er stoðin sem stendur við miðju áttatölunnar vegna þess að hann hefur náð tökum á sínum eigin heimi og lagt undir sig jörðina; fyrir hann er míkrókosmos plánetulíkaminn og makrókosmos allur alheimurinn. (Þannig sjáum við að hvaða hluta krafts Guðs sem maðurinn nær tökum á verður smáheimur hans og hann verður miðlægur sem nærvera Guðs þess heims.) Meðvitund hans er ofur-sjálfið, Kristur persónugerður fyrir hönd milljarða lífsstrauma sem hafa ekki enn þróast að því marki að þeir hafi öðlast fullkomna birtingu vaxtarsprota sinnar eigin Krists-vitundar. Í gegnum vitund hans streyma kraftarnir frá hjarta sólarinnar; og hann heldur jafnvægi valds, visku og kærleika fyrir alla sem þróast á plánetunni þegar þeir mynda kosmískt forsnið Borgarferningsins.
Hann gegnir þessu embætti og ber ábyrgð á að kenna fólki að samstilla sig við orkuflæði frá hinni einu miklu lífsuppsprettu. Með skynbragði sínu á hringrásum og sjálfum takti alheimsins kennir hann þeim hvernig á að stjórna orkuflæði innan einstakra kraftsviða sinna, smám saman færa þetta vald yfir einstaklingsbundna smáheiminn yfir í vald yfir á plánetusmáheiminn og að lokum að samsama sig stórheiminum með orkuskiptum — sem að ofan, svo að neðan.
Algjör samsömun stjórnandans við raun-sjálf sitt er grundvöllur meistaraskapar hans, sem hann hefur áunnið sér með löngum námstíma og beitingu lögmála alheimsins. Fólkið ber lotningu fyrir honum sem hæstu lifandi birtingarmynd guðdómsins; því fyrir þeim er hann vilji, viska og kærleikur Guðs holdgerður.
Þeir sem viðurkenna vald Guðs yfir manninum eiga því rétt á að ríkja sem yfirmenn Guðs í hugsjónasamfélaginu; og þetta er tvíþætt merking orðsins stjórn. Sá sem hefur hæstu og æðstu Krists-vitund er hæfastur til að ríkja. Þess vegna er birting Alheims-Krists meðtekin sem æðsta markmið allra borgara samfélagsins. Án sameiginlegrar aðildar að því markmiði getur gullaldarmenning ekki staðist. Vegna þess að íbúar jarðarinnar deila ekki þessu markmiði eins og er, er hugsjónasamfélagið ekki til á jörðinni í samtímanum.
Menntun
Í gullaldarsamfélögum ganga ungar sálir sem koma inn í efnisheiminn í gegnum mjög strangt agaþjálfun- og menntunarnám. Á fyrstu árum er þeim kennt grunnvísindi sálarinnar, hvernig á að þróa skilningarvit sín til að tengjast efnislegum og frumspekilegum víddum veruleikans og hvernig á að víkka hæfileika sálarinnar til að kanna alheiminn í gegnum náttúruna. Þeim er kennt samfélag við allt líf með því að beina athygli sinni að hjartanu og mynda bogasveig að hjarta alls sem lifir, að hjörtum plantna, trjáa og blóma, náttúruvættanna sjálfra og eldkjarna frumeindarinnar.
Einnig er hluti af námsskránni að ná tökum á því að svífa um í loftinu, framköllun og alkemíu ("gullgerðarlist") á fyrstu árum sálarþroskans. Háskólanám byggist á vígsluröð sem leiðir til meistarafærni á alheimsstigi þar sem einstaklingar öðlast síðan stöður í stjórnmálum, vísindum, menntun og musterisþjónustu.
Í hugsjónasamfélaginu er hugtakið óraunveruleiki útskýrður með dæmisögum þar sem sálir í þróun hafa enga beina reynslu af gerviímyndinni sem myndast þegar maðurinn beinir sjónum sínum frá fullkomnun til ófullkomleikans. Því er nauðsynlegt að rannsaka sögu alheimsins og fara vandlega yfir akasha annála annarra heimskerfa. Upphaflegar orsakir og víðtækar afleiðingar þess að einstaklingar og hópar vanræki að viðhalda einingarkenndinni á öðrum plánetum veittu þeim sem þróuðust á fyrstu þremur gullöldunum nægilegar sannanir fyrir því hvers vegna þeir ættu að nota frjálsan vilja sinn til að kalla fram vilja Guðs og að ríki hans komi á jörðina.
Lífið á gullöld
Á fyrstu þremur gullöldunum, áður en maðurinn missti sakleysið, var kristalstrengurinn um þrír metrar í þvermál og hinn þrígreindi logi umvafði form hans. Orkuuppspretta mannsins var bókstaflega ótakmörkuð og Krists-vitund hans var alhliða.
Fyrstir lífsstraumar sem gengu á óspilltri moldu jarðar (Terra) höfðu enga tilfinningu fyrir takmörkunum eða streði eða jafnvel að þurfa að burðast með þétt, efnisform [(líkamann]) sem við berum nú. Kraftarnir sem þeir bjuggu yfir myndu þeir telja vera kraftaverk sem minnast aðeins þess að hafa lifað á því tiltölulega stutta tímabili sem plánetan hefur verið sökkt í þá gervivitund og menningu [sem nú ríkir]. Sálin lifði þá aðeins í einum líkama í allt að þúsund ár; og þegar þær endurfæddust héldu þær minningum og hæfileika fyrri lífa, þar á meðal þeirri meistaragráðu sem þær höfðu náð.
Á þessum þremur gullöldum talaði maðurinn frjálslega við Guð sinn og hafði náin samskipti við engla og náttúruvætti; samfélag við allt líf var óheft og samvinna við engla, náttúruvætti og manna var óspillt. Manninum var falið það verkefni að hafa umsjón með sköpuninni og vinna með Guði að því að framkvæma hina guðdómlegu áætlun — að hanna, finna upp og stýra. Náttúruvættunum, byggingameisturum formsins, var falið það mikilvæga verkefni að hrinda ásetningi Guðs og manns í framkvæmd. Og englunum var gefin hin heilaga vígsla að þjóna andlegum og tilfinningalegum þörfum bæði manna og náttúruvætta.
Öll jörðin var sannkallaður Edengarður og maðurinn át alla ávexti og jurtir sem aðstoðarmenn náttúrunnar höfðu hlaðið kjarna hins ódauðlega anda til að örva og endurlífga huga mannsins og form. Þar sem jörðin var gegnsæ eins og kristall, glóðu geislarnir frá sólinni í miðju jarðar mjúklega undir fótum mannsins. Á hvíldartímanum þegar sálir mannsins, ásamt lægri starfstækjum hennar, voru endurhlaðnar fyrir aðra umferð þjónustu [í forminu], var útgeislun frá hvíta eldkjarnanum stöðugt til staðar sem minnti á norðurljósin. Þannig var algjört myrkur óþekkt og „illska“ var ekki raunverulegri en ævintýri.
Hinum almáttuga gaf maðurinn dýrðina fyrir hverjum árangri. Sólin sem réði deginum var í brennidepli tilbeiðslu hans, tákn um birtingu hins eingetna sonar Guðs, sem loforð hans myndi rætast í hverjum og einum. Stjörnurnar skilgreindu mörk tíma- og rúms og voru stórfenglegar endurspeglanir sælufullrar tilbeiðslu mannsins á hinni einu æðstu veru. Kristalhnit sem markaði stefnur hans í fortíð, nútíð og framtíð mögnuðu dulrænar tilfinningar hans um himneska gleði sem gáruðu antahkarana alheimsins.
Mæðraveldi
Móðurgyðjudýrkunin, sem átti eftir að verða áberandi á tuttugustu öldinni, var grunnurinn að siðmenningu Lemúríu. Í aðalmusteri Mu var logi hinnar guðdómlegu móðurgyðju helgaður sem samsvörun við loga hins guðlega föður sem beindist að hinni Gullnu borg sólarinnar. Prestar og hofgyðjur hins helga elds viðhéldu jafnvægi geimkraftanna fyrir lífsbylgjur plánetunnar með fornum helgisiðum ákalla til Logosins og sönglun helgra hljóma og mantra.
Um víðfeðmar nýlendur Mu voru eftirmyndir af musterinu og logamiðstöð þess reistar sem helgiskrín meyjarvitundarinnar og þannig skapaðist ljósbogi milli jarðar og sólar, rótfestur í loganum að neðan sem og loganum að ofan, sem flutti kraft Logosins sem nauðsynlegur var fyrir framköllun forms og efnis á efnissviðunum.
Langt umfram okkar eigin lítilfjörlega árangur urðu miklar tækniframfarir sem áttu sér stað á öldum samfelldrar menningar á Mu, tilkomnar í gegnum alheimseiningu við hina guðdómlegu móðurgyðju, hverrar vitund spannar lögmálin sem stjórna öllum birtingarmyndum á jarðarsviðinu.
Afrek á öllum sviðum verka manna sem helgar sig ráðagerð Guðs, opinberað fyrir tilstilli allsherjarauga hans, sýna hvaða hæðir siðmenning getur náð þegar móðurgyðjuloginn er heiðraður og dýrkaður í hverju hjarta og varðveittur og útvíkkaður í skrínum sem helgaðir eru nafni hennar. Og það verður ljóst að fall mannsins frá náðinni var í raun afleiðing þess að hann féll frá móðurgyðjudýrkun og misnotaði orku sæðisfrumeindarinnar sem beindist að mænurótarorkustöðinni, sem reisir ljós móðurgyðjulogans í efnislíkamanum.
Akhasa-annálarnir
Fullkomnun þessara fyrstu þriggja gullalda er skráð í akasha-ljósvakanum á plánetunni, og hægt er að kalla fram fullkominn uppsafnaðan kraft þessara sona og dætra Guðs, sem allar eru nú alheimsverur, fyrir sigur þeirra fjögurra eftirstandandi rótarkynþátta sem eiga eftir að uppfylla forsjón sína á þessari plánetu. Segulkraftsvið alls þess sem þeir náðu er enn rótfest í ljósvakalíkama jarðarinnar og bíður eftir að vera kallað fram.
Sjá einnig
Til frekari upplýsinga
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Path of the Higher Self, 1. bindi úr Climb the Highest Mountain® ritröðinni, bls. 60–67.
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Path to Attainment, bls. 278–89.
Heimildir
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Path of the Higher Self, 1. bindi úr Climb the Highest Mountain® ritröðinni, bls. 61, 62–63, 64–65, 66–67, 411.
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Path to Immortality.
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Path to Attainment, bls. 288. </references>