Ákall

talaða Orðs
Krafa, heimting, tilkall, kall eða skipun um að eitthvað komi fram eða verði að veruleika; þegar farið er fram á eitthvað; það að kalla á Drottin (summoning) eða Drottinn kallar á afkomendur sína. „Drottinn Guð kallaði á manninn og sagði við hann: Hvar ertu?“ (1. Mós 3:9) „Frá Egyptalandi kallaði ég son minn.“ (Matt 2:15)
Að kalla: að hækka róminn eða segja ákveðið eins og til að láta í sér heyra úr fjarlægð; að vekja mann upp frá dauðum, eða heimta mann úr helju, t.d. “Lasarus, kom út”; að tjá sig með háum og ákveðnum rómi; að kunngjöra eða að lesa upp hátt eða með myndugleika.
Ákallið er beinasta leiðin til þess að koma á samneyti á milli manns og Guðs og Guðs og manns, oft notað í neyðarskyni; t.d. Guð hjálpi mér! Mikael erkiengill, láttu til þín taka!
Orðtak hins vígða er að „ákallið knýr á svar.“ “Ákalli hann mig, mun ég bænheyra hann.“ (Sl 91:15) „þeir ákalla Drottin og hann bænheyrir þá.“ (SI 99:6)
Sjá einnig
Heimildir
Mark L. Prophet og Elizabeth Clare Prophet, Vísindi hins talaða Orðs, Bræðralagsútgáfan.